Padaczka – Diagnoza, diagnoza i wytyczne postępowania. Padaczka to grupa objawów somatycznych, wegetatywnych i psychologicznych, które powstają w wyniku zmian morfologicznych i metabolicznych w mózgu. Napady padaczkowe są grupą niejednorodną i mają bardzo odmienną symptomatologię, ale nie każdy napad padaczkowy, zaburzenie zachowania lub świadomości ma charakter epileptyczny. Napad jest wyrazem zmienionej reaktywności lub zmienionego stanu fizjologicznego, który dotyczy części lub całego mózgu.
Jeden napad to nie padaczka
Warunkiem rozpoznania jest powtarzalność napadów. Przyjmuje się, że co najmniej 2 napady bez wyraźnej przyczyny i odpowiadające im zmiany w zapisie EEG stanowią podstawę rozpoznania padaczki. Wyjątkową sytuacją jest wystąpienie jednego napadu u osoby zagrożonej (np. po ciężkim urazie mózgu) i ze zmianami patologicznymi w zapisie EEG. Padaczka w tym przypadku nie będzie błędem jako diagnoza.
Jeden izolowany napad może wystąpić u każdej osoby i nie jest padaczką, zależy to od rodzaju prowokującego bodźca, jego nasilenia i czasu trwania prowokacji.
Epidemiologia
Przyjmuje się, że zapadalność na padaczkę wynosi 60/100 000 rocznie, czyli około 1%. Spośród nich tylko 10% napadów będzie nawracać, dając podstawę do rozpoznania padaczki. Liczby te wskazują, że padaczka jest jedną z najczęstszych chorób neurologicznych: występuje 10 razy częściej niż SM i 100 razy częściej niż choroby neuronu ruchowego. Padaczkę w Polsce definiuje się jako liczbę chorych na 300-400 tys.
Zapadalność na padaczkę jest nieco wyższa u mężczyzn i wyraźnie wyższa u dzieci i osób powyżej 65 roku życia, zapadalność w tym okresie życia wzrasta wraz z wiekiem pacjenta, a po 75 roku życia jest wyższa niż u dzieci powyżej 10 roku życia i wynosi 150 na 100 000 rocznie; wiąże się z chorobami naczyń mózgowych, chorobami zwyrodnieniowymi, takimi jak choroba Alzheimera i guzami mózgu.
Padaczka, jej anatomia patologiczna
Najczęstszą zmianą patologiczną jest bliznowacenie środkowej dolnej krawędzi płata skroniowego. Obejmuje zakręt hipokampu z hakiem, stopę hipokampu (róg Amona, ciało migdałowate). Są to obszary najbardziej wrażliwe na niedotlenienie, niedokrwienie i obrzęki. Kolejną zmianą są zaburzenia dojrzewania kory mózgowej, które mogą występować w postaci skupisk nienaturalnie dużych neuronów.
Stan padaczkowy
Przez stan padaczkowy rozumie się napad trwający dłużej niż 30 minut lub kilka napadów, pomiędzy którymi pacjent nie odzyskuje przytomności. U pacjenta z padaczką stan padaczkowy może rozwinąć się w wyniku nieodpowiedniego przyjmowania leków, nagłej zmiany lub odstawienia leków (zwłaszcza klonazepamu, fenobarbitalu), zatrucia lub odstawienia alkoholu. Każdy rodzaj napadu może przekształcić się w stan padaczkowy.
Najczęstszymi stanami padaczkowymi są napady toniczno-kloniczne. Stan padaczkowy prowadzi do ciężkich zaburzeń układu oddechowego i krążenia, aw konsekwencji do niedotlenienia mózgu. Śmiertelność w stanie padaczkowym wynosi aż 80%, więc każdy stan padaczkowy jest stanem nagłym. Każdy pacjent powinien być hospitalizowany na oddziale intensywnej terapii.